Błędy rodziców

Na wstępie chcę podkreślić, że moją intencją jest wspieranie, a nie ocenianie kogokolwiek, kto wychowuje dzieci. Piszę o błędach, żeby sprowokować rodziców (opiekunów) do refleksji, a nie oskarżać. Podziwiam ich za pracę 24 godziny na dobę przez prawie całe życie, odpowiedzialność i koszty emocjonalne, jakie ponoszą. Mam dla nich ogromny szacunek i dlatego chcę im pomóc. Tym bardziej, że sama jestem matką.

Chcę też wykreować pojęcie "zawód rodzice", aby zwrócić uwagę na potrzebę doskonalenia się w tej profesji, choć nią w rzeczy samej nie jest. Zależy mi na tym, by wychowujący dzieci byli świadomi tego, co robią. Żeby wiedzieli, jakie skutki w przyszłości wywołają ich obecne wybory. Chcę również wpłynąć na zmianę sposobu myślenia o pomocy psychologicznej czy pedagogicznej świadczonej rodzicom. To jest taka sama porada, jak u innych specjalistów. Zamiast "uczyć się na dziecku", eksperymentować, co jest dla niego dobre a co złe, czy nie lepiej skorzystać z wiedzy doświadczonego fachowca?

Dziecko to nasz najcenniejszy skarb, a jednocześnie potencjał, którego nie wolno zmarnować. Żal mi  wielu talentów, które nigdy nie rozkwitły, bo rodzice nie mieli wiedzy, a nauczyciele byli niedouczeni...

Rozpocznę więc od zdefiniowania najczęściej spotykanych – w mojej praktyce – błędów popełnianych przez rodziców (opiekunów):

1. Nadopiekuńczość, czyli zabieranie samodzielności dziecku.
2. Bezkrytyczne powielanie błędnych schematów z domu rodzinnego.
3. Brak relacji z dzieckiem.
4. Niewłaściwe nagradzanie.
5. Budowanie egoizmu dziecięcego (nadmierna koncentracja na potrzebach dziecka, brak    asertywnej odmowy).
6. Wzmacnianie postawy manipulacyjnej u dziecka.
7. Brak spójności obojga rodziców – jednolitej postawy w wychowaniu dziecka.
8. Koncentracja na drugim dziecku kosztem pierwszego, zapominanie o nim, traktowanie go podmiotowo zwłaszcza we wczesnych fazach rozwojowych.

Kolejne wpisy poświęcę na omówienie tych błędów. Jeżeli chcielibyście coś dodać do tej listy, proszę o komentarz.

Wizerunek rodzica (kontynuacja)

I. WARIANT Miała groźną minę, nakrzyczała na mnie, że nie potrafię się samo bawić, kiedy ona musi ugotować mu obiad i do tego robię bałagan, który potem ona musi sprzątać. Zastanów się, czego nauczyło się dziecko... i napisz, co Ty tym myślisz jako matka lub obserwator... Ja napiszę swój komentarz w następnym artykule. Będziesz mogła porównać te dwie opinie i odnieść je do swojego stylu wychowania. II. WARIANT Miała zaciekawioną minę i powiedziała: Jaki jesteś zdolny syneczku, jak daleko wyrzuciłeś te zabawki. Jesteś silny. Mój mężczyzna. Na pewno wyrośniesz na sportowca. Czego w wyniku tej reakcji matki nauczyło się dziecko? Pokuś się o swój komentarz... III. WARIANT Miała spokojną twarz, ale kiedy zobaczyła, że nic mi się nie stało wyszła. Kiedy zacząłem płakać jeszcze głośniej wcale nie przyszła. Po jakimś czasie znudził mi się ten płacz, więc przestałem. O!, wtedy przyszła uśmiechnięta i z podziwem popatrzyła na moje dzieło. Jaki silny i mądry chłopczyk umie wyrzucić zabawki z łóżeczka - powiedziała. Wzięła mnie na ręce, pocałowała i posadziła na dywanie. Powiedziała również, że teraz razem wrzucimy zabawki z powrotem do łóżeczka i zrobimy przy okazji z nimi   porządek. Raz ja, raz mama wrzucaliśmy zabawki do łóżeczka świetnie się bawiąc. Potem układaliśmy je na swoim miejscu w moim pokoju. Trzy ostatnie zabawki ja sam położyłem na miejscu. Wiedziałem, gdzie jest ich miejsce, a mama była dumna. A w wyniku tej reakcji mamy czego nauczyło się dziecko? Również w tym wypadku napisz swoją opinię...

Trzeba być bardzo uważnym na zachowania i słowa wypowiadane do dziecka i przy dziecku. Należy przewidywać konsekwencje swoich, nie zawsze przemyślanych, reakcji. Wymaga to wysiłku, ale daje w zamian dużo szczęścia i radości, której nie zrekompensuje nic innego na świecie. To ogromna radość, ale również odpowiedzialność. Nagrodą są dopiero rezultaty, czyli owoce naszej pracy wychowawczej,kiedy z dumą patrzymy jak nasze dziecko radzi sobie w życiu. Włożony trud wysiłek zaowocuje wtedy, kiedy i ono stanie się rodzicem.

W kolejnym artykule napiszę komentarze do poszczególnych wariantów reakcji mamy na zachowanie dziecka. Jeżeli będziecie miały swoje zapisane wersje więcej się nauczycie, gdyż formułując swoją opinię nieświadomie bierze się za nią odpowiedzialność. Opinia jest rezultatem przemyśleń, nie zaś dziełem przypadku. Zachęcam też do pisania do mnie. Następnie poproszę Was o swoisty rachunek sumienia, ale o tym dowiecie się w kolejnym artykule. 

cdn.